Deprem gününden beri kendimi mental olarak toparlamaya çalışıyorum. Aslında bir süre daha paylaşım yapmayacaktım ama içimdekileri biraz olsun buraya dökmek istedim. Ülkemiz büyük bir deprem yaşadı. 10 ilimizde büyük hasarlar meydana geldi ve maalesef ki çok büyük can kayıpları yaşandı. Ben de bu depremi yaşayanlar arasındayım.
6 Şubat saat 04:20 gibi depreme uyandığımızda kendi ilimizde deprem oluyor sandık ve o gece depremi hisseden herkes büyük ihtimalle depremin kendi ilinde olduğunu düşünmüştür. Bu kadar büyük bir etki yaratan bir depremde, deprem merkezine kilometrelerce uzakta olmamıza rağmen, biz bile bu kadar şiddetli hissettiysek, deprem merkezindeki insanların o an ne yaşadığını hayal bile edemem. Gerçekten çok korkutucu bir geceydi. Deprem 1 dakikadan uzun sürmüştü. O an yapabileceğimiz tek şey sakinliğimizi koruyup depremin bitmesini beklemekti.
Deprem bittikten sonra herkes evlerini terk etmişti. Bir süre dışarıda bekledik, kar yağışı başlamıştı ve hava çok soğuktu. Depremin nerede olduğunu anlamaya çalışıyorduk ve Kahramanmaraş’ta 7.8 büyüklüğünde bir deprem meydana geldiğini öğrendik. Hava aydınlanmaya başladığında tekrar evlerimize girmeye karar verdik. Yaşadığım şoku atlatmak ve biraz olsun kendimi rahatlatmaya çalışmak için gökyüzüne bakmak istedim.
Pencereden dışarıya baktığımda karşımda bu Dolunay manzarası vardı ve o psikolojide bu fotoğrafları çekebilmiştim. (Ve şu an bu fotoğraflar aracılığıyla deprem anında yaşadıklarımızı kısaca anlatmak istedim.) Nasıl olsa deprem bitti, bundan sonra artık fazla şiddetli olmayan artçı depremler olur diye düşünüyorduk ki öğlen saat 13:26 gibi 7.6 büyüklüğünde bir deprem daha oldu. Her şey yine başa döndü ve gece yaşadıklarımızın aynısını yaşadık. Evleri terk ettik ve o gün boyunca bütün il olarak ertesi güne kadar dışarıda kaldık. Bu anlattıklarım sadece depremin o büyük etkisiyle, yaşadığımız ile kadar gelen şiddetinin bize yaşatmış oldukları.
Düşündüğüm zaman orada, depremin merkezinde bizim yaşadıklarımızın katbekatını yaşayan insanların duygularını, psikolojilerini, acılarını hayal bile edemiyorum. Böyle acılar yaşadıktan sonra hep “Umarım bir daha böyle acılar yaşamayız.” diyoruz ama ne yazık ki deprem bölgesinde olduğumuz gerçeğini görmezden gelerek ülkece önlem almıyoruz ve yaşadığımız acıların daha da kötüsünü yaşıyoruz. Yine üzülerek söylüyorum ki umarım bir daha ülke olarak böyle bir acı yaşamayız.
Son olarak bu yazdıklarımı okuyan yabancı takipçilerim varsa sizlere de ülkem adına sonsuz teşekkürlerimi iletmek istiyorum. Yaptığınız yardımları unutmayacağız. Teşekkürler..
Seray Tekin
Kozmik Ağınız 